De voorbije 3 jaar onderzocht Sara Kinsbergen in haar onderzoeksproject ‘the coming of age of Private Development Initiatives’ op welke manier kleinschalige, vrijwillige ontwikkelingsorganisaties zich door de tijd ontwikkelen. Zijn het projecten met een lange adem? Maken projecten een ontwikkeling door in termen van type interventie, zoals van directe armoedebestrijding naar lobby en beleidsbeïnvloeding? En hoe zit het met het lokaal eigenaarschap door de tijd?
Ook keek Kinsbergen naar de positionering van deze particuliere initiatieven binnen het speelveld van internationale samenwerking. Hoe zit het met de (h)erkenning van het particulier initiatief (PI) door het ministerie en door de professionele Nederlandse ontwikkelingssector? In het verleden werd het PI altijd omarmd en financieel ondersteund omwille van het belang dat toen gehecht werd aan draagvlak voor internationale samenwerking. Deze thematiek is van de beleidsagenda verdwenen en daarmee is ook de ondersteuning voor burgerinitiatieven sterk afgebouwd.
In dit tweede Wereld Café praten we verder over de rol van burgerinitiatieven binnen internationale samenwerking. Is er voldoende ruimte voor het PI in het Nederlandse speelveld? Worden ze erkend en ondersteund als volwaardige spelers in het maatschappelijk middenveld? Wat kunnen we leren van België, waar een hele bewuste keuze is gemaakt om op een andere manier samen te werken met burgerinitiatieven? Welke rol zou het PI kunnen en willen vervullen in een eventueel revival van wereldburgerschap en wat zou daarvoor nodig zijn?
Duurzaam ontwikkelingsdoel 17 stelt: samenwerken is essentieel met het oog op het behalen van de SDG-agenda. Op welke wijze zou je je dan als gevestigde orde willen verhouden tot deze burgerinitiatieven en vice versa?
Gasten: Sara Kinsbergen (Radboud Universiteit), Els Hertogen (directeur van de Vlaamse koepelorganisatie 11.11.11), Pascalle Grotenhuis (directeur Directie Sociale Ontwikkeling op het ministerie van Buitenlandse Zaken) en Kees de Jong (directeur Wilde Ganzen).