De heer Sterrenburg (95) is een van onze oudste donateurs. Hij nodigde ons maar wat graag uit voor thee in zijn appartement om te praten over toen en nu. “Ik wil nog mijn hele leven aan jullie geven, tot de laatste snik.’’
“Mijn ouders leerden mijn broertje Chris en mij dat je áltijd je medemens moet helpen. Dat ben je gewoon verplicht als je het beter hebt dan anderen. Wij vonden het dus vanzelfsprekend dat zij in de oorlog onderdak verleenden aan een gezin in onze kippenschuur. Ik zat bij het verzet als koerier maar heb gelukkig niks ernstigs meegemaakt. Ik denk liever aan de Koninginnedag van 1945. Toen vierde Nederland ook haar bevrijding. Ik zag een heel leuk meisje met mooie benen. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze stelde zich voor als Mary en vanaf toen was het aan. We zouden 75 jaar samen zijn.
”We zagen de spot op ons krakkemikkig zwart-wit tv'tje”
We trouwden en verhuisden voor mijn werk als mijningenieur naar Indonesië. Alle drie onze kinderen werden geboren in dezelfde kraamkamer. Eind jaren 50 kwamen we terug naar Holland. Op een willekeurige zondag zagen Mary en ik de Wilde Ganzen-spot op ons krakkemikkig zwart-wit televisietje. Het project weet ik niet meer, maar we waren allebei enthousiast over de mensen en dat zij het zelf op hun manier gingen uitvoeren. Vanaf toen was het elke week vaste prik: Wilde Ganzen kijken. Als het project ons aansprak, ondertekende ik de kaart en verstuurde ik dat naar de bank. Later gingen we meer verdienen en dus meer doneren. Wat je kunt missen, moet je weggeven. Dat vonden we allebei. Mijn oudste is inmiddels zeventig en komt om de week voor de financiën. Met hem regel ik ook mijn goede doelen-lijst. Want in mijn eentje kan ik dat niet meer.
Sinds het overlijden van mijn vrouwlief twee jaar geleden voel ik mij niet meer hetzelfde. Als je zo lang samen bent, is de helft van je weg. Toch weet ik, gezien háár ondernemende karakter, dat ze het mooi vindt dat ik nog steeds geef. Eerst overlegden we samen, nu doe ik dat in mijn hoofd met haar. Af en toe zie ik nog jullie programma. Al is het nu via een flatscreen, de boodschap is hetzelfde. Mensen die anderen helpen om zichzelf te kunnen zijn. Dat vind ik het meest juiste aan Wilde Ganzen. Neem maar van mij aan: het allerbelangrijkst is om mensen vertrouwen te geven en samen kansen te blijven creëren.”