Marina Bernards kan veel vertellen over 65 jaar Wilde Ganzen. Zij was van 1983 tot haar pensioen in 2014 directiesecretaresse bij Wilde Ganzen. Nu werkt ze nu als vrijwilliger bij het programma Change the Game Academy.
1 Gelijkwaardigheid
“Ik kom uit een rijk nest, ik reisde met mijn ouders de halve wereld over. Van dichtbij zag ik de grote ongelijkheid in de wereld en dacht bij mezelf: hier klopt niks van. Later werd ik een groot fan van politicus Joop den Uyl, hij had het al over spreiding van kennis, macht en inkomen. Dat de inkomens- en vermogensongelijkheid nog steeds toeneemt, vind ik niet te verteren. Ook vind ik dat ieder mens zeggenschap moet hebben over zijn of haar eigen leven en werk. Dat is ook het mooie van Wilde Ganzen. Wij vertellen geen zielige verhalen, maar het eerlijke verhaal: in ontwikkelingslanden wonen even krachtige mensen als hier. Zij hebben alleen minder middelen en wij kunnen ze daarbij helpen zodat ze het straks alleen kunnen, zonder ons.”
“Niet bij de pakken neerzitten, maar aanpakken en je inzetten”
2 Duurzaamheid
“Het gaat vreselijk mis met het klimaat en de biodiversiteit. Dat vond ik al toen ik in 1972 het rapport van de Club van Rome las. Het is zaak dat we zo snel mogelijk maatregelen nemen. Terwijl wij met onze westerse levensstijl grotendeels verantwoordelijk zijn voor de opwarming van de aarde, hebben mensen in ontwikkelingslanden er het meeste last van. Weer die onrechtvaardigheid! Het laat zien dat er een directe link is tussen onze klimaatacties en ontwikkelingssamenwerking. Bij Wilde Ganzen leeft dat idee al heel lang erg sterk. Zelf gebruik ik zo weinig mogelijk stroom, ik heb geen vaatwasser of droger. We eten al veertig jaar geen vlees en ik rijd geen auto. Mijn enige echte zonde is vliegen. Dat compenseren we braaf.”
3 Hoop
“Bij alles wat er speelt in de wereld houd ik hoop. Václav Havel zei ooit: ‘Hoop is niet hetzelfde als optimisme. Het is niet de overtuiging dat iets goed afloopt, maar de zekerheid dat iets zin heeft, ongeacht de afloop. Deze hoop geeft ons kracht te leven en het steeds opnieuw te proberen.’ Dat vond ik prachtig. Niet bij de pakken neerzitten, maar aanpakken en je inzetten! Door de jaren heen ben ik steeds strijdbaarder geworden. Ieder mens heeft een opdracht in het leven. Via mijn vrijwilligerswerk ben ik ontzettend blij dat ik mijn steentje kan bijdragen aan een gelijkwaardige en duurzame wereld. Daarom ga ik ook nog elke dag fluitend naar mijn werk.”